Rozdział 8 ~Thomas

Staje przed Sue z założobymi rękami.
- I co, kiedy nie ma przyjaciół to jestś silny, co księciuniu?
Znowu to robi. Jak ja tego nienawidze. Chwyciłem ją za rękę.  Poprowadziłem ją w pewne miejsce, gdzie nigdy nikt nie chodzi. Tam będziemy mogli w spokoju pogadać.  Zabrałam ją nad przepaść. Następnie zacząłem skakać po ukrytych schodach przy ścianie.  W końcu znaleźliśmy się na brzegu rzeki płynącej na dnie przepaści.
- Czemu mi to robisz? Czemu zawsze mówisz na mnie księciunio? - zapytałem. -  Mam na imię THOMAS.  T - H - O - M - A - S.
- No bo przecież nim jesteś księciunu. - po tych słowach pokłoniła mi się i zaczęła chichotać.
- Sue to nie jest śmieszne.
- To co jest? - zapytała i znów zaczęła chichotać.
- SUE! - krzyknąłem, ale ona się już rozchichotała na dobre. Po chwili chichot przerodził się w śmiech. Już zaraz śmiech niósł się echem po grocie.
- Musi przestać. - pomyślałem. - I to jak najszybciej. Musi być jakiś sposób.
Wtedy poczułem dziwny impuls. Tak jakbym nie kontrolował ciała i zrobił to podświadomie. Złapałem ją za rękę, podniosłem jej głowę i pocalowałem.
Niby nic dla Noeustraszonego. Ale...  to mną w jakimś stopniu wstrząsneło. Jednak...  ona nie protestowała... Nie odepchnęła mnie.
W końcu zakończyłem to. Gdy się od  siebie oddaliliśmy, wredotka miała zdziwioną minę, ale jednak nie była zła. Chyba.  Szybko się odwróciłem i pobiegłem nawet nje wiem gdzie. W środku nie czułem nic...

Wiem, mega krótki, znienawidzicie mnie. Ale wiecie...  brak weny i pisane szybciutko przed snem... Postaram się by kolejne były lepsze i dłuższe. 

~May