Rozdział 2 ~Thomas

Wraz z resztą 16-latków i naszymi rodzicami stoję przy torach. Na prawdę nie wiem co wybrać... Test powiedział, że pasuje tylko do Nieustraszoności... Ale nie jestem co do tego tak bardzo pewien. Nie jestem Niezgodnym. Przecież bym o tym wiedział po teście... Jednak czuje, ze nie do końca pasuje do Nieustraszonych. Jestem jednym z bystrzejszych Nieustraszonych, niektórzy to prawdziwe tępaki. Jednak... wątpię, bym nadawał się na Mądralę. Tym bardziej nie mógłbym być Niewyparzoną Gębą jak Zake. Za często kłamię. Nie mógłbym też być Milusińskim jak Nicolet. Za łatwo się złoszczę. Zostaje Nieustraszoność i Altruizm... No ale bycie Sztywniakiem... Dla przyjaciół i osób które kocham zrobiłbym wszystko... Ale nie dla obcej osoby. Czyli jednak Nieustraszoność... Z rozmyślań wyrywa mnie świst pociągu. Zaczynam biec, i po chwili już znajduję się w pociągu. Zamierzam iść w stronę naszego rogu, ale co mnie dziwi, jest zajęty. W naszym rogu siedzi jakaś Serdeczna. Ma rude włosy i zielone oczy. Oprócz zwykłych ciuszków serdecznych ma na głowie wianek, na szyi zaś jakiś wisiorek. Oczywiście musiałem zachować się jak cham...

- Co tu robisz Milusińska? To nasze mi...

- Przepraszam bardzo, ale nie jest podpisane. - warknęła. - Ale jeśli księciu korona z głowy spadnie, to ja się usuwam z drogi... 

Po tych słowach wstała, i podeszła do dziury w pociągu. Wraz z przyjaciółmk usiadłem w rogu. Zacząłem znowu rozmyślać o tym, do jakiej frakcji się udać. Pewnie, gdyby w pewnym momencie Nicole mną nie potrząsnęła, zostałbym w pociągu na dobre. Wstaliśmy, i ruszyliśmy w stronę dziury. Gdy pociąg przejeżdżał obok szkoły, wyskoczyłem. upadłem na prawą nogę i od razu zacząłem biec. Uśmiech zawitał na mojej twarzy, jednak po chwili znikł. To może być mój ostatni wyskok. W końcu dobiegam do sali. W tym roku Milusińscy prowadzą Ceremonię Wyboru. Wraz z Nicolet i Zake'iem siadamy z reszta Nieustraszonych. Ceremonia się rozpoczyna. Przedstawiciele Milusińskich wchodzą na scenę. 

- Dziś ci młodzi ludzie staną się pełnoprawnymi członkami społeczeństwa. Alfabetycznie zostaną wyczytane wasze nazwiska. Kiedy uslyszycie swoje, wejdźcie na środek. - powiedziała jedna z przewodniczacych. Wtedy inny przewodniczacy zaczął czytać listę. ..

- Dick Azer! - krzyknął. Jakiś Miluśiński wstał, i wszedł na scenę. Rozciął sobię skórę dłoni, a jego krew skapała na ziemię Serdecznych. Wsród kolorowego tłumu rozległy się wesołe  wrzaski. Przelatują kilka nazwisk.

- Nicolet Davis - powiedział Serdeczny. Nicolet wstała, wesoła i pewna siebie jak zawsze i weszła na scenę. Rozcięła rękę, a jej krew skapała na ziemię. Serdeczni znowu wrzeszcząą. Coraz bliżej mnie...

- Susanne Fox! - krzyczy Serdeczny. W jego głosie czuć dumę, zapewne to jego  córka. Na scenę wchodzi nasza chytra Miluśińska. Nacina rękę, nadstawia ją nad węgle... NASZĘ WĘGLĘ! Nie wiem czemu, ale cieszy mnie to. Nagle... potyka się... krew spływa do misy Erudycji... Nie... Dziewczyna spogląda na nas... Czyżby centralnie na mnie? Odchodzi do Mądrali.

- Thomas Fucker. - mówi ojciec niedoszłego Wilka. Wstaję i idę na scenę. Już wiem co wybiorę... Biorę nóż do ręki. Rozcinam rękę. Nawet się nie krzywię. Moja ręka rusza nad weglę... 

- 'Nie pójdę dla niej do Erudycji... Nie...' - myślę. Moja krew spada do misy i iskrzy na weglach... Wilki wyją ze szczęścia... Jestem geniuszem... Jestem idiotą...

Wesołego  Nowego Roku kochani!

~May